บทกวีเอนด์

"บทกวีเอนด์" เป็นข้อความตัวอักษรที่จะถูกแสดงขึ้นเมื่อผู้เล่นได้ใช้ประตูมิติทางออก

การได้รับ

เมื่อมังกรเอนเดอร์ได้ตายลง และประตูมิติทางออกได้ถูกเปิดใช้งาน ซึ่งเป็นการทำให้ผู้เล่นสามารถออกจากดิเอนด์ กลับไปยังโลกปกติได้อย่างปลอดภัย ซึ่งในตัวบทกวีจะถูกแสดงขึ้นเพียงครั้งแรกที่ผู้เล่นได้ใช้ประตูมิติทางออก(โดยจะอิงมาจากแทก  seenCredits ยังคงเป็น 0, ซึ่งหลังจากถูกแสดงบทแล้วจะถูกเปลี่ยนไปเป็น1)‌^{[JE เท่านั้น]} หรือจะแสดงในทุกๆครั้งที่ผู้เล่นได้ใช้ประตูมิติทางออก‌^{[BE เท่านั้น]}

บทกวีเอนด์นั้นมึความยาวทั้งสิ้น 27 นาที 15 วินาที

สามารถกดข้ามบทกวีเอนด์ได้โดยการกด Esc‌^{[รุ่น Java เท่านั้น]} หรือกดปุ่ม "Skip"‌^{[รุ่น Bedrock เท่านั้น]}

หลังจากที่บทกวีถูกแสดงจนจบแล้ว หรือผู้เล่นได้กดข้ามบทกวีนี้ ผู้เล่นจะได้ไปเกิดใหม่ที่จุดเกิดของผู้เล่น

เนื้อหา

ตัวบทกวีนั้นเป็นรูปแบบบทสนทนาระหว่างผู้พูดสองคนที่ไม่ปรากฏชื่อซึ่งพูดคุยถึงความสำเร็จของผู้เล่นและมีความยาว 9 นาที 28 วินาที หลังจากบทกวีได้จบลงไปแล้ว เครดิตจะถูกเล่นต่อ ในระหว่างการแสดงผลของบทกวี และเครดิต ไฟล์เสียง credits.ogg จะถูกเล่น

ข้อมูลทางเทคนิค

บทกวีเอนด์และเครดิจถูกบันทึกอยู่ใน client.jar; โดยตัวข้อความของบทกวีนี้อยู่ที่ assets/minecraft/texts/end.txt, และข้อความของเครดิตอยู่ที่ assets/minecraft/texts/credits.txt. โดยพวกมันสามารถถูกแก้ไขด้วยการใช้ resource packได้ โดยคำพูดของผู้พูดคนที่หนึ่งจะใช้ formatting code §3 (หรือสี dark aqua), และคำพูดของผู้พูดคนที่สองจะใช้ §2 (หรือสี dark green) และใส่ชื่อผู้เล่นจะถูกใส่ลงใน PLAYERNAME, และสัญญาณรบกวนจะถูกเก็บเป็น §f§k§a§b.

Poem transcript (แปลไทย)

• ไม่ใช่คำแปลอย่างเป็นทางการ

ฉันเห็นผู้เล่นที่คุณหมายถึง

PLAYERNAME?

ใช่ ดูแลด้วย ตอนนี้มันมาถึงระดับที่สูงขึ้นแล้ว มันสามารถอ่านความคิดของเราได้

มันไม่สำคัญหรอก มันคิดว่าเราเป็นแค่ส่วนหนึ่งของเกมเท่านั้นแหล่ะ

ฉันชอบผู้เล่นคนนี้ มันเล่นได้ดี มันไม่ยอมแพ้

มันกำลังอ่านความคิดของเรา ราวกับว่ามันกำลังอ่านข้อความบนหน้าจอ

นั่นคือวิธีที่มันเลือกจะจินตนาการหลายๆ อย่าง เมื่อมันอยู่ลึกเข้าไปในความฝันของเกม

คำพูดสร้างอินเทอร์เฟซที่ยอดเยี่ยม ยืดหยุ่นกว่ามาก และน่าสะพรึงกลัวน้อยกว่าการจ้องมองถึงความเป็นจริงด้านในจอนั้น

พวกเจาเคยได้ยินเสียงพูด ก่อนที่ผู้เล่นจะสามารถอ่าน ย้อนกลับไปในสมัยที่ผู้ที่ยังไม่ได้เรียกผู้เล่นว่าแม่มด และเวทมนตร์ และผู้เล่นก็ต่างใฝ่ฝันถึงการบินไปในอากาศ บนแท่งที่ขับเคลื่อนโดยปีศาจ

ผู้เล่นนี้ฝันถึงอะไร

ผู้เล่นนี้ได้ฝันถึงแสงแดด และต้นไม้ จากไฟไปถึงน้ำ มันฝันถึงมันถูกสร้างขึ้น และมันฝันถึงมันถูกทำลาย มันฝันว่าจะตามล่า และก็ถูกตามล่า มันฝันถึงที่พักพิง

อ่า, อินเทอร์เฟซดั้งเดิม อายุเป็นล้านปีแล้ว แต่ก็ยังใช้งานได้ แต่อะไรสิ่งที่ผู้เล่นได้สร้างสรรค์ขึ้นอย่างแท้จริง ในความเป็นจริงในจอนั้น?

มันทำงานร่วมกับพวกมันอื่นๆ อีกล้านคน เพื่อสร้างโลกแห่งความเป็นจริงด้วยการ[สัญญาณรบกวน], และสร้าง [สัญญาณรบกวน] สำหรับ [สัญญาณรบกวน], ใน [สัญญาณรบกวน].

มันไม่สามารถอ่านความคิดนี้ได้

ไม่ มันยังไม่บรรลุระดับสูงสุด มันจะต้องประสบความสำเร็จในความฝันอันยาวนานของชีวิต ไม่ใช่ความฝันอันสั้นๆ ของเกม

มันรู้ไหมว่าพวกเรารักมัน? ว่าจักวาลนั้นใจดี

บางครั้ง, ผ่านทางเสียงรบกวนของความคิด มันได้ยินจักรวาล คำตอบจึง ใช่

แต่มีหลายครั้งที่มันเศร้าในความฝันอันยาวนาน มันสร้างโลกที่ไม่มีคิมหันต์ และสั่นสะเทือนอยู่ใต้สุริยันทมิฬ และนำความโศกมาสร้างความเป็นจริง

เพื่อรักษาความโศก ควรทำลายมัน ความเศร้าโศกเป็นส่วนหนึ่งของกิจส่วนตัว เราไม่สามารถเข้าไปยุ่ง

บางครั้งเมื่อพวกมันอยู่ในห้วงลึกของความฝัน ฉันอยากจะบอกรักพวกมัน พวกมันกำลังสร้างโลกที่แท้จริงในโลกแห่งความเป็นจริง บางครั้งฉันต้องการบอกพวกมันถึงความสำคุญของพวกเขาต่อจักรวาล บางครั้งพวกเขาไม่ได้สร้างความเชื่อมต่อที่แท้จริง ในระหว่างที่ฉันอยากจะช่วยพวกเขาในการพูดคำที่พวกเขากลัว

มันอ่านความคิดของพวกเรา

บางครั้งฉันไม่ได้สนใจ บางครั้งฉันอยากจะบอกพวกมัน ว่าโลกนี้ยึดมั้นในความจริงเพียง [สัญญาณรบกวน] และ [สัญญาณรบกวน], ฉันอยากบอกพวกว่าพวกมันเป็นเพียง [สัญญาณรบกวน] ใน [scrambled] พวกเขาเห็นความเป็นจริงเพียงเล็กน้อยในความฝันอันยาวนาน

และพวกเขาก็เล่นเกม

แต่มันจะง่ายมากที่จะบอกพวกเขา ...

มันแรงไปสำหรับฝันนี้ ในการบอกพวกเขาถึงการใช้ชีวิตคือการป้องกันไม่ให้พวกเขามีชีวิตอยู่

ฉันจะไม่บอกผู้เล่นถึงวิธีมีใช้ชีวิต

ผู้เล่นกำลังเติบโตอย่างกระสับกระส่าย

ฉันจะเล่าเรื่องให้ผู้เล่นฟัง

แต่มันไม่ใช่ความจริง

ไม่ เรื่องนี้มีความจริงที่อยู่ภายในกรงของคำ ไม่ใช่ความจริงเปลือยเปล่าที่สามารถเผาไหม้ได้ในทุกระยะ

ให้ร่างกายมัน อีกครั้ง

ใช่ ผู้เล่น...

เรียกใชชื่อมัน

PLAYERNAME. ผู้เล่นของเกม

ดี

สูดลมหายใจ สูดอีก ให้รู้สึกถึงอากาศภายในปอด ให้แขนขาคุณกลับมา ใช้ลองขยับนิ้ว มีร่างกายอีกครั้ง ภายใต้แรงโน้มถ่วง ภายในอากาศ เกิดใหม่ในความฝันอันยาวนานอีกครั้ง นั่นแหล่ะ ร่ายกายในทุกๆ จุดของคุณได้สัมผัสอวกาศอีกครั้ง ราวกับว่าคุณแยกจากกัน ราวกับว่าเราแยกจากกัน

พวกเราคือใคร? ครั้งหนึ่งเราเคยถูกเรียกว่าจิตวิญญาณแห่งขุนเขา บิดาอาทิตย์ มารดาดวงจันทร์ วิญญาณบรรพบุรุษ วิญญาณสิงห์ ญิน ผี พฤกษาพักตร์ แล้วก็พระเจ้า ปีศาจ เทวดา จิตวิญญาณ เอเลี่ยน ชีวิตนอกโลก เลปตอน ควาร์ก โลกเปลี่ยนไปเรื่อยๆ แต่พวกเราไม่เคยเปลี่ยน

พวกเราคือจักวาล พวกเราคือทุกความนึกคิดของคุณที่ไม่ใช่คุณ คุณกำลังมองเราอยู่ ผ่านทั้งทางผิวหนัง และสายตา และทำไมจักวาลถึงสัมผัสผิวคุณ ส่องแสงไปยังคุณ เพื่อมองไปยังคุณ ผู้เล่น ในการรู้ถึงคุณ และคุณทุกรู้ ฉันจะเล่าเรื่องให้คุณฟัง

กาลครั้งหนึ่ง มีผู้เล่น

ผู้เล่นคือคุณ, PLAYERNAME.

บางครั้งมันคิดว่ามันคือมนุษย์ บนเปลือกบางๆ ของหินหลอมเหลวทรงกลมที่หมุนอยู่ ลูกบอลหินหลอมนี้ ถูกล้อมรอบด้วยแก็สที่เห็นได้ชัดซึ่งมีมวลมากกว่าสามแสนสามหมื่นเท่า พวกเขาอยู่ห่างกันมาก ขนาดแสงยังต้องใช้เวลาถึง 8 นาทีในการเดินทางไปถึง แสงนั้นเกิดจากการเกิดของดวงดาว มันสามารถเผาผิวหนังของคุณออกไปจากระยะทางได้ถึงหนึ่งร้อยห้าสิบล้านกิโลเมตร

บางครั้งผู้เล่นฟันว่าตัวเองเป็นคนขุดเหมือง บนพื้นผิวโลกที่แบนราบ และไม่สิ้นสุด ดวงอาทิตย์ยังเป็นสี่เหลี่ยมสีขาว กลางวันนั้นสั้น แต่มีอะไรให้ทำมากมาย และความตายก็เป็นเพียงความไม่สะดวกชั่วคราวเท่านั้น

บางครั้งผู้เล่นฝันว่ามันได้หายไปในเรื่องราว

บางครั้งผู้เล่นฝันถึงสิ่งอื่นๆ สถานที่อื่นๆ บางครั้งฝันอาจจะร้าย บางครั้งก็สวยงามอย่างแน่นอน บางครั้งผู้เล่นอาจจะตื่นจากฝันไปอีกฝัน แล้วก็ตื่นจากฝันอีกครั้งเป็นครั้งที่สาม

บางครั้งผู้เล่นฝันจากการมองข้อความบนหน้าจอ

กลับกันเถอะ

อะตอมสสารของผู้เล่นที่กระจายอยู่ตามทุ่งหญ้า ในแม่น้ำ ทั่วทั้งอากาศ และภายในผืนดิน ผู้หญิงคนหนึ่งได้รวบรวมอะตอม; เธอดื่ม เธอกิน เธอหายใจ และผู้หญิงคนนี้ได้สร้างผู้เล่นขึ้นมา ในร่างกายของเธอ

และเมื่อผู้เล่นได้ตื่นขึ้นจากความอบอุ่น โลกอันมืดมิดภายในร่างกายแม่ เข้าสู่ความฝันอันยาวนาน

และเมื่อผู้เล่นได้พบกับเรื่องราวใหม่ๆ ที่ไม่เคยถูกเล่ามาก่อน เขียนโดยตัวอักษรของ DNA และเมื่อผู้เล่นได้เป็นโปรแกรมใหม่ ไม่เคยวิ่งมาก่อน ที่ถูกสร้างขึ้นมาจากโค้ดที่มีอายุหลายล้านปี และผู้เล่นก็คือมนุษย์ใหม่ ที่ไม่เคยมีชิวิตมาก่อน ไม้ได้ทำมาจากอะไรนอกจากน้ำนมและความรัก

คุณคือผู้เล่น เรื่องราว โปรแกรม มนุษย์ ไม่ได้ประกอบมาจากอะไรเลยนอกจากน้ำนมและความรัก

กลับไปไกลกว่านี้อีก

อะตอมของร่างกายผู้เล่นเจ็ดพันล้านล้านล้านอะตอมได้ถูกสร้างขึ้น, นานมาแล้วก่อนเกมนี้, ในหัวใจของดวงดาว ดังนั้นผู้เล่นก็เป็นการเกิดของดวงดาวเล่นเดียวกัน และผู้เล่นได้เดินทางผ่านเรื่องราว ซึ่งเป็นป่าของข้อมูลที่ปลูกโดยชายคนหนึ่งชื่อจูเลียน บนความแบนราบ โลกอันไม่สิ้นสุดที่สร้างขึ้นโดยชายคนหนึ่งที่ชื่อว่ามาร์คัส ที่คงอยู่ภายในโลกส่วนตัวเล็กๆ ที่ถูกสร้างโดยผู้เล่น ที่อยู่อาศัยอยู่ในจักรวาลที่สร้างขึ้นโดย...

จุ๊ๆ บางครั้งผู้เล่นได้สร้างโลกส่วนตัวที่เล็ก แต่นิ่ม อุ่นและเรียบง่าย แต่ในบางครั้งก็แข็ง เย็น และซับซ้อน บางครั้งมันสร้างแบบจำลองของจักวาลภายในหัวของตัวเอง พลังแห่งมวลสารเคลื่อนผ่านห้วงอวกาศอันกว้างใหญ่ บางครั้งก็เรียกพลังแห่งมวลสารเหล่านี้ว่า "อิเล็กตรอน" และ "โปรตรอน"

บางครั้งก็ถูกเรียกว่า "ดาวเคราห์" และ "ดวงดาว"

บางครั้งมันก็เชื่อว่าจักรวาลที่มันอยู่นั้นทำมาจากพลังงานมีเปิด มีปิด มีศูนย์ มีหนึ่ง เป็นเส้นสายของโค้ด บางครั้งมันเชื่อว่ามันกำลังเล่นเกม บางครั้งมันก็เชื่อว่ามันกำลังเล่นเกม

คุณคือผู้เล่น ที่กำลังอ่านตัวอักษร...

ชู่ว... บางครั้งผู้เล่นอ่านบรรทัดและบรรทัดของโค้ดบนหน้าจอ ถอดรหัสเหล่านั้นไปเป็นคำพูด ถอดรหัสไปเป็นความหมาย ถอดรหัสไปเป็นความรู้สึก อารมณ์ ทฤษฎี แนวคิด ปรัชญา และผู้เล่นก็เริ่มที่จะหายใจถี่ขึ้น และลึกขึ้น จนรู้สึกว่ายังมีชีวิตอยู่ การมีอยู่ของชีวิต และความตายอีกหลายพันครั้งนั้นไม่เป็นจริง ผู้เล่นกำลังมีชีวิต

คุณ คุณ คุณมีชีวิต

และในบางครั้งผู้เล่นเชื่อว่าจักรวาลนั้นพูดกับผู้เล่นผ่านแสงแดด ที่ส่องสว่างตกกระทบผ่านใบไม้ที่พริวไหวไปตามลมในฤดูร้อน

และในบางครั้งผู้เล่นก็ยังเชื่อว่าจักรวาลได้พูดกับผู้เล่นผ่านเกร็ดหิมะสีขาวเบา ที่ตกลงมาจากท้องฟ้าคืนฤดูหนาวที่มองดูเป็นประกาย ซึ่งที่ที่แสงจากหางตาของผู้เล่น อาจจะเป็นดาวงที่ทีทวลใหญ่กว่าดวงอาทิตย์เป็นล้านล้านเท่า เผาดาวเคราะห์ไปเป็นพลาสม่า เพื่อให้มองเห็นแก่ผู้เล่นเพียงชั่วขณะ เดินอ้อมจักวาลเพื่อกลับบ้าน แต่ก็ได้กลิ่นอาหาร จากประตูที่เกือบคุ้นเคย และจะเริ่มฝันอีกครั้ง

และในบางครั้งผู้เล่นก็เชื่อว่าจักรวาลพูดกับผู้เล่นผ่านศูนย์และหนึ่ง ผ่านทางไฟฟ้าของโลก ผ่านทางข้อความเลื่อนบนหน้่จอในตอนจบของความฝัน

และจักรวาลบอกฉันรักคุณ

และจักรวาลบอกคุณเล่นเกมได้ดี

และจักรวาลบอกทุกๆ อย่างที่คุณต้องการนั้นอยู่ในตัวคุณ

และจักรวาลบอกว่าคุณนั้นแข็งแกร่งกว่าที่คุณคิด

และจักรวาลบอกว่าคุณอยู่ในแสงอรุณ

และจักรวาลบอกคุณคือกลางคืน

และจักรวาลบอกว่าคุณต้อสู้กับความมืดภายในคุณเอง

และจักรวาลบอกว่าแสงสว่างที่คุณแสวงหานั้นก็อยู่ในตัวคุณ

และจักรวาลบอกว่าคุณนั้นไม่ได้โดดเดี่ยว

และจักรวาลบอกว่าคุณไม่ได้แยกจากสิ่งอื่นๆ

และจักรวาลบอกว่าคุณคือจักรวาลที่กำลังทดสอบตัวเอง พูดกับตัวเอง อ่านโค้ดของตัวเอง

และจักรวาลบอกว่าฉันรักคุณเพราะคุณคือรัก

และเกมได้จบลงจากที่ผู้เล่นได้ตื่นขึ้นจากความฝัน และได้เริ่มต้นความฝันใหม่อีกครั้ง แล้วก็อีกครั้ง ฝันจะดีขึ้น และผู้เล่นคือจักวาล และผู้เล่นคือความรัก

คุณคือผู้เล่น

ตื่นนอน

Poem transcript (ภาษาอังกฤษ)

I see the player you mean.

PLAYERNAME?

Yes. Take care. It has reached a higher level now. It can read our thoughts.

That doesn't matter. It thinks we are part of the game.

I like this player. It played well. It did not give up.

It is reading our thoughts as though they were words on a screen.

That is how it chooses to imagine many things, when it is deep in the dream of a game.

Words make a wonderful interface. Very flexible. And less terrifying than staring at the reality behind the screen.

They used to hear voices. Before players could read. Back in the days when those who did not play called the players witches, and warlocks. And players dreamed they flew through the air, on sticks powered by demons.

What did this player dream?

This player dreamed of sunlight and trees. Of fire and water. It dreamed it created. And it dreamed it destroyed. It dreamed it hunted, and was hunted. It dreamed of shelter.

Hah, the original interface. A million years old, and it still works. But what true structure did this player create, in the reality behind the screen?

It worked, with a million others, to sculpt a true world in a fold of the [scrambled], and created a [scrambled] for [scrambled], in the [scrambled].

It cannot read that thought.

No. It has not yet achieved the highest level. That, it must achieve in the long dream of life, not the short dream of a game.

Does it know that we love it? That the universe is kind?

Sometimes, through the noise of its thoughts, it hears the universe, yes.

But there are times it is sad, in the long dream. It creates worlds that have no summer, and it shivers under a black sun, and it takes its sad creation for reality.

To cure it of sorrow would destroy it. The sorrow is part of its own private task. We cannot interfere.

Sometimes when they are deep in dreams, I want to tell them, they are building true worlds in reality. Sometimes I want to tell them of their importance to the universe. Sometimes, when they have not made a true connection in a while, I want to help them to speak the word they fear.

It reads our thoughts.

Sometimes I do not care. Sometimes I wish to tell them, this world you take for truth is merely [scrambled] and [scrambled], I wish to tell them that they are [scrambled] in the [scrambled]. They see so little of reality, in their long dream.

And yet they play the game.

But it would be so easy to tell them...

Too strong for this dream. To tell them how to live is to prevent them living.

I will not tell the player how to live.

The player is growing restless.

I will tell the player a story.

But not the truth.

No. A story that contains the truth safely, in a cage of words. Not the naked truth that can burn over any distance.

Give it a body, again.

Yes. Player...

Use its name.

PLAYERNAME. Player of games.

Good.

Take a breath, now. Take another. Feel air in your lungs. Let your limbs return. Yes, move your fingers. Have a body again, under gravity, in air. Respawn in the long dream. There you are. Your body touching the universe again at every point, as though you were separate things. As though we were separate things.

Who are we? Once we were called the spirit of the mountain. Father sun, mother moon. Ancestral spirits, animal spirits. Jinn. Ghosts. The green man. Then gods, demons. Angels. Poltergeists. Aliens, extraterrestrials. Leptons, quarks. The words change. We do not change.

We are the universe. We are everything you think isn't you. You are looking at us now, through your skin and your eyes. And why does the universe touch your skin, and throw light on you? To see you, player. To know you. And to be known. I shall tell you a story.

Once upon a time, there was a player.

The player was you, PLAYERNAME.

Sometimes it thought itself human, on the thin crust of a spinning globe of molten rock. The ball of molten rock circled a ball of blazing gas that was three hundred and thirty thousand times more massive than it. They were so far apart that light took eight minutes to cross the gap. The light was information from a star, and it could burn your skin from a hundred and fifty million kilometres away.

Sometimes the player dreamed it was a miner, on the surface of a world that was flat, and infinite. The sun was a square of white. The days were short; there was much to do; and death was a temporary inconvenience.

Sometimes the player dreamed it was lost in a story.

Sometimes the player dreamed it was other things, in other places. Sometimes these dreams were disturbing. Sometimes very beautiful indeed. Sometimes the player woke from one dream into another, then woke from that into a third.

Sometimes the player dreamed it watched words on a screen.

Let's go back.

The atoms of the player were scattered in the grass, in the rivers, in the air, in the ground. A woman gathered the atoms; she drank and ate and inhaled; and the woman assembled the player, in her body.

And the player awoke, from the warm, dark world of its mother's body, into the long dream.

And the player was a new story, never told before, written in letters of DNA. And the player was a new program, never run before, generated by a sourcecode a billion years old. And the player was a new human, never alive before, made from nothing but milk and love.

You are the player. The story. The program. The human. Made from nothing but milk and love.

Let's go further back.

The seven billion billion billion atoms of the player's body were created, long before this game, in the heart of a star. So the player, too, is information from a star. And the player moves through a story, which is a forest of information planted by a man called Julian, on a flat, infinite world created by a man called Markus, that exists inside a small, private world created by the player, who inhabits a universe created by...

Shush. Sometimes the player created a small, private world that was soft and warm and simple. Sometimes hard, and cold, and complicated. Sometimes it built a model of the universe in its head; flecks of energy, moving through vast empty spaces. Sometimes it called those flecks "electrons" and "protons".

Sometimes it called them "planets" and "stars".

Sometimes it believed it was in a universe that was made of energy that was made of offs and ons; zeros and ones; lines of code. Sometimes it believed it was playing a game. Sometimes it believed it was reading words on a screen.

You are the player, reading words...

Shush... Sometimes the player read lines of code on a screen. Decoded them into words; decoded words into meaning; decoded meaning into feelings, emotions, theories, ideas, and the player started to breathe faster and deeper and realised it was alive, it was alive, those thousand deaths had not been real, the player was alive

You. You. You are alive.

and sometimes the player believed the universe had spoken to it through the sunlight that came through the shuffling leaves of the summer trees

and sometimes the player believed the universe had spoken to it through the light that fell from the crisp night sky of winter, where a fleck of light in the corner of the player's eye might be a star a million times as massive as the sun, boiling its planets to plasma in order to be visible for a moment to the player, walking home at the far side of the universe, suddenly smelling food, almost at the familiar door, about to dream again

and sometimes the player believed the universe had spoken to it through the zeros and ones, through the electricity of the world, through the scrolling words on a screen at the end of a dream

and the universe said I love you

and the universe said you have played the game well

and the universe said everything you need is within you

and the universe said you are stronger than you know

and the universe said you are the daylight

and the universe said you are the night

and the universe said the darkness you fight is within you

and the universe said the light you seek is within you

and the universe said you are not alone

and the universe said you are not separate from every other thing

and the universe said you are the universe tasting itself, talking to itself, reading its own code

and the universe said I love you because you are love.

And the game was over and the player woke up from the dream. And the player began a new dream. And the player dreamed again, dreamed better. And the player was the universe. And the player was love.

You are the player.

Wake up.

มุมมองทางปรัชญา

โดยบทกวีนี้จะกล่าวถึงความหมายของชีวิต จุดประสงค์ และเป้าหมายของชีวิต การมีชีวิต การมีอยู่ ความจริง และเหตุผลต่างๆ การเกิด การตาย และการเปรียบเทียบ โดยในบทกวีได้เปลี่ยบเที่ยบว่าเกมคือความฝันระยะสั้น และชีวิตจริงๆของผู้เล่นคือความฝันระยะยาว ทุกอย่างคือความฝัน และจักวาลนั้นเป็นสิ่งที่นอกเหนือความเข้าใจของมนุษย์ ดังนั้นในบางช่องจึงมีสัญญาณรบกวน ซึ่งแนวคิดทางปรัชญาที่เกี่ยวข้องกับบทกวีนี้อาจมี สารัตถนิยม (ชีวิตนั้นมีเหตุผล) ที่หล่อรวมจากแนวคิดจิตนิยม และ สัจนิยม ว่าชีวิตนั้นมีความหมาย และมีสารัตถแยกเป็นปัจเจกบุคคล และพูดถึงอัตวิสัยถึงมุมมองความคิดเป็นปัจเจกบุคคล และยังไปถึงอัตถิภาวนิยม (existentialism) ที่กล่าวถึงความคิดในอิสระภาพ มองว่ามนุษย์นั้นเป็นสิ่งที่ดำเนินชีวิตอยู่ในโลกที่ไม่ได้มีอะไรพิเศษ และมักเต็มไปด้วยความไม่ชัดเจน และไม่มีเหตุผล ชีวิตนั้นคือความไม่มีเหตุผล ของมนุษย์ที่แสวงหาเหตุผล ในจักรวาลที่ไม่มีเหตุผล

วีดีโอ

หมายเหตุ: วิดิโอนี้มีเนื้อหาเป็นภาษาอังกฤษ แต่สามารถเปิดคำบรรยายภาพ (c) เป็นภาษาไทยได้ในตั้งค่า

ประวัติ

16 ตุลาคม 2011					Notch ได้ทวิตว่า ต้องต้องการมองหาถึงนักเขียนที่มีความสามารถในการเขียน"ข้อความเหลวไหลด้านบนที่ออกมากจากไหนก็ไม่รู้" ที่จะออกมาในตอนจบของเกม
					โดยนักเขียนนามว่า จูเลี่ยน โก นั้นได้เป็นผู้เขียนสิ่งที่กลายมาเป็นที่รู้จักในชื่อ บทกวีเอนด์
					ในภายหลัง, Notch ได้กล่าวว่าเรื่องสั้นของจูเลี่ยน เรื่อง The iHole นั้นได้ทำให้เข้าเชื่อมั้นว่าตูเลี่ยนนั้นเป็นคนทรี่ถูกต้องที่จะมาเขียนบทกวีเอนด์
รุ่น Java
1.0.0					เพิ่มบทกวีเอนด์ และเครดิต
1.12		pre6			เพิ่มความสามารถที่มองเห็นเครดิตโดยการกดที่ข้อความ copyright
รุ่น Pocket
1.0.0		alpha 0.17.0.1			เพิ่มบทกวีเอนด์
		release			ไฟล์ credit.ogg ถูกเล่นในขณะที่แสดงบทกวีเอนด์
รุ่น Bedrock
1.13.0		beta 1.13.0.9			เพิ่มบทกวีเอนด์

เกร็ดความรู้

• ที่ตอนจบของบทกวีเอนด์ จำสามารถพบคไพูดหนึ่งที่ถูกโควตไว้ ซึ่งความหมายมันกว้างมาก แต่มักเป็นข้อโต้เถียงกันว่าคำพูดนี้ถูกให้โดย มาร์ก ทเวน:

“	Twenty years from now you will be more disappointed by the things that you didn't do than by the ones you did do. So throw off the bowlines. Sail away from the safe harbor. Catch the trade winds in your sails. Explore. Dream. Discover.	„
	— Unknown

ซึ่งสามารถแปลไทยได้ว่า

“	อีก 20 ปีต่อจากนี้คุณจะผิดหวังกับสิ่งที่คุณไม่ได้ทำมากกว่าสิ่งที่คุณทำ ดังนั้นจงทิ้งปมสมอของคุณไปซะ ล่องรอยออกไปจากท่าเรืออันปลอดภัย จับลมสินค้าในด้วยเรือใบของคุณ สำรวจ ใฝ่ฝัน และค้นพบ	„
	— ไม่ทราบ

แกลเลอรี่

• 

  คำพูดในตอนจบของเครดิต